U rimskom pravu, ugovor o ostavi kao realni kontrakt (contractus) kojim jedna stranka (ostavodavac, deponent, lat. deponens) predaje drugoj stranci (ostavoprimac, depozitar, lat. depositarius) određenu pokretnu stvar, s tim da je depozitar mora besplatno čuvati i na zahtjev vratiti deponentu, zajedno sa svim priraštajima i plodovima.